Yaşamdan Kesitler

Formaldehitteki bir cenin ve karşısında solgun ışıkların aydınlattığı,uzun,dar koridorun sessizliğinde,beline kadar inen siyah saçları,kanlı beyaz hastane önlüğünü kapatmakta güçlük çeken kadın,bütün ömrünü adamayı düşlediği adamdan aldığı tohumların kavanozdaki haliyle ömrünü geçirmeyi düşlerken,ayakta ne kadar kaldığını bilmeden dizlerinin üstüne çöküp hıçkırıklara boğuldu.Onu bulduklarında kucağındaki kavanozu ellerinde sıkı sıkıya tutmuş,matlaşmış gözbebekleriyle koridorun sonundaki kapıda hayatının başlangıcına bakıyordu.Herşey yeni başlıyordu.Kavanozdaki cansız bedeni büyütüp,onunla oyunlar oynamaktı tek istediği,oysa hayatın ona oynadığı oyunun sanrısal bir özedönüş oyunu olduğunu bilmeden dahil oldu.Elinden aldılar kavanozu,bağladılar ellerini,önlükteki kurumuş kan lekeleriyle kalakaldı.

Tohumlarını bırakan adam,kapıdan baktığında,beyaz yataktaki kurumuş kan lekelerinin olduğu,kuru beyaz önlüğüyle elleri bağlı,uzun kirli ve siyah saçlarıyla yataktaki kadın artık sevdiği kadın değildi,kavanozu farketmedi bile,tohumlarının dönüşümünün bir kavanoza sığdırılmış halini farketmedi bile,hiçbirşeyin farkında değildi.Günlerce uyumak hatta sonsuz uykuya dalmak istiyordu.Sevdiği kadını sevdiği kadına dönüştürmek istiyordu.Midesindeki asit dengesinin hayatla aynı orantıda bozulduğunu o anda farketti.kurtulamayacaktı bu ağrılardan,biliyordu bu asidin hayatını bitiren duygular gibi midesini bitireceğini.Sevdiği kadının ellerindeki kavanozla çöküp kaldığı,solgun ışıkların aydınlattığı dar ve uzun koridora yöneldiğinde asidin son hamlelerini yaptığını duyumsadı ve o da olduğu yerde dizlerinin üzerine çöktü.Onu bulduklarında dudaklarında bir tebessüm vardı,ve ceketinin cebinde kavanozdaki hayata yazılmış bir mektup.Hiç kimse sevdiği kadını boyutsuz bir mekanda düşlediğini bilmeyecekti onunla orada mutlu olacaktı ve o yüzden önce o gitti...